Taki tytuł zapragnąłem nadać poprzedniemu postowi - ale chwilę po jego publikacji. Niestety senaccy centusie wyłączyli WiFi kilka sekund po tym, jak świeżo wybrany marszałek zamknął pierwszy dzień obrad. Uznałem, że zamiast podłączać modem UMTS pognam do Sejmu: będzie szybciej. Ale mój notebook nie chciał się tam zalogować do WiFi. Potem miałem lajfa, zrobiła się prawie jedenasta i uznałem, że chcę do domu.
Może lepiej, bo ten tytuł jest znacznie bardziej emocjonalny. A może szkoda, bo jakże pełniej oddaje to, co się zdarzyło. Tak sądzi znaczna część mego ja. Ta, która jeszcze trzy godziny temu miała nadzieję, że PO nie zablokuje Zbyszka Romaszewskiego.
Druga, nieco mniejsza, a bardziej dziennikarska część mego ja śmiała się z tej pierwszej i twierdzi, że to, co się stało, było łatwe do przewidzenia i że to tylko zwykła polityka. Jak Kuba Bogu - tak Bóg Kubie, żaden przepis nie został złamany, korona nikomu z głowy nie spadła i Senat na razie poradzi sobie bez wicemarszałka z PiSu, tak jak radził sobie przez dwa miesiące 2005 bez platformersa w Prezydium. I że Romaszewski jakoś to przeżyje, tak jak wtedy przeżył Stefan Niesiołowski.
A może prawdziwe są obie wersje: oto zwykła polityka czyli podłość za podłość? Może to jeszcze nie koniec, a dziś PiS zrobi coś, by rozwścieczyć PO i PSL i sprawić, że koalicja zablokuje wybór Krzysztofa Putry na wicemarszałka Sejmu, a PiS - skądinąd słusznie - ogłosi wtedy, że jego opozycyjne prawa są deptane i nadchodzi dyktatura?
Nie, absurd - mówią zgodnie obie części mego ja. Tylko jedna z nich, ta dziennikarska domaga się ponadto wzmianki, że już pierwszego dnia doszło w Sejmie do koalicyjnych krzyżówek. Gdy wieczorem Bronisław Komorowski zarządził głosowanie nad swym pomysłem odroczenia wyborów wicemarszałków do wtorku, poparły go chyba PO i PSL, a przeciw były zgodnie PiS i SLD. Chyba, bo choć godziny minęły i już wtorek, wyników głosowań na stronie Sejmu nie ma...
